التعود على الكتابة بيبدأ بحب .. وبعدها بنحس بحرية عشان بنتخلص من لعنة السكوت .. وبيقلب لصمت قاتل .. وبعد كدة بيتحول لقوقعة وإدمان وعدم قدرة على الكلام إطلاقا !
وبتبقى عايز تمشى بورقة وقلم فى الشارع , ومع صحابك , ومع عيلتك , وحتى مع نفسك ..
انت مش هتعرف تقول اللى انت عايزه غير بالكتابة .. مش هتعرف تعبر عن اللى جواك غير بالكتابة .. مش هتخرج الغضب اللى جواك غير بالكتابة .. الفرحة هتنط من عبنك وهتبقى عايز توثقها بالكتابة .. اى حاجة بتقلب لإدمان عامة بتبقى سخيفة .. بس لو معندكش بديل غير الإدمان فهى دى الكارثة !
فى وسط الادمان دة بنبقى عايزين نراقب اللى بيقروا كلامنا .. ونحبهم ونبقى ممتنين ليهم جدا لمجرد انهم بيقدروا يشاركونا الحاجات اللى مابنقولهاش ..
وبنحس بإحباط بشع لو كتاباتنا مابتتقريش .. كأنك بالظبط واقف فى نص الصالة بتكلم عيلتك وكلهم باصين للتليفزيون وبيضحكوا ومش شايفينك !
او كأنك محتاج حد يساعدك وانت فى نص الشارع بس الناس بتعدى من جنبك كأنك شفاف .. مش موجود !
اسباب إدمان الكتابة كتير .. ودايما بيبقى انت اللى عندك الاستعداد للسكوت .. والسكوت دة بيقابله سكوت زيه من اللى حواليك .. من اللى المفروض انك تحكيلهم ويبقوا عايزين يسمعوك .. مقدرة الناس اللى بتدى للى حواليهم مساحتهم الشخصية ومساحتهم الخاصة فى السكوت .. بس برضه بنبقى عايزين حد يخرج الكلام مننا ومابنلاقيش !
الموضوع معقد جدا لأبعد درجة ..
واكيد الحل مش اننا نبطل كتابة .. بس الاكيد اننا لازم نتسمع ونحكى اكتر من كدة .. :')
*واكفينا شر الكلام المحشور فى الحلق .. والحكاوى اللى مابتلاقيش اللى يسمعها .. والشكوى المتدارية يارب *
ليست هناك تعليقات:
إرسال تعليق